نیمه شب آواره وبی حس وحال...درسرم سودای جامی بی زوال
پرسه ای آغاز کردیم در خیال...دل به یاد آورد ایام وصال
از جدایی یک دو سالی می گذشت...یک دو سال ازعمررفت وبرنگشت
دل به یاد آورد اول بار را...خاطرات اولین دیدار را
آن نظربازی و آن اسراررا...آن دو چشم مست آهووار را
همچو رازی مبهم و سر بسته بود...چون من از تکرار او هم خسته بود
آمد و هم آشیان شد با من او...هم نشین و هم زبان شد با من او
دامنش شد خوابگاه خستگی...اینچنین آغاز شد دلبستگی
وای از آن شب زنده داری تا سحر...وای از آن عمری که با او شد بسر
مست او بودم زدنیا بی خبر...دم به دم این عشق می شد بیشتر
آمد و در خلوتم دمساز شد...گفتگوها بین ما آغاز شد

*************************************************

نیمه شب است و برفی سنگین در حال باریدن.... در این احوال که در منزلگه آرام و گرم خویشتن به خواندن اشعار زیبای شعرای ایرانزمین میپردازیم کمی هم نگران باشیم....

نگران هر آنکسی که سقفی بر سر ندارد و سرما را با تمام وجودش حس میکند... همانگونه که ما آرامش را با شعر احساس میکنیم.

تا این اندازه احساس انسانیت در وجود خودمان میبینیم ؟

برخاست خروس صبح برخیز ای دوست
خون دل انگور فکن در رگ و پوست
عشق من و تو قصه مشت است و درفش
جور تو و دل صحبت سنگ است و سبوست

توفیق قرین راهتان باد...